Μπράβο

Είδαμε σήμερα στη Σαντορινιά τηλεόραση ένα ντοκιμαντέρ που την παραγωγή του έκανε το μοναστήρι του προφήτη Ηλία. Εμείς οι παλιοί που ζήσαμε το σεισμό του 56 και τα δύσκολα τα χρόνια που ακολούθησαν δακρύσαμε.
Γιατί το ζήσαμε το μοναστήρι στις παλιές καλές του εποχές.
Πριν η μισαλλοδοξία η διχόνοια και η πολιτική μας χωρίσουνε στα δύο.
Σε ηγουμενικούς και Δεσποτικούς
Και τότε η πολιτική βάλθηκε να χωρίσει το νησί και το κατάφερε.
Και ρήμαξε το μοναστήρι του προφήτη. Γιατί το τελευταίο που τους ένοιαζε αυτούς που κάνανε τη φασαρία τότε ήτανε το Μοναστήρι.
Άπιστοι στη πλειοψηφία τους , κινούμενοι από σκοτεινά και αντί Θηραϊκά κίνητρα καταστρέψανε ένα απάγειο για τους Σαντορινιούς.
Θυμάμαι τα ευωδιαστά πρωινά στο προφήτη.
Να βγάζουμε νερό με τη σίγλα και να πίνουμε καθώς έπεφτε ο ήλιος πίσω από το Ηφαίστειο.
Θυμάμαι το Πολύκαρπο, θεός συγχωρέστονε , με τα αστεία του και τα πειράγματά του.
Θυμάμαι τον όρθρο το πρωί , τις ψαλμωδίες από τους καλόγερους , το φτωχικό τραπέζι πάνω στη τάβλα με ελιά ντομάτα και κρεμμύδι.
Απλός , αγνός κόσμος.
Είδα το μοναστήρι μας φτιαγμένο κι αγάλλιασε η καρδιά μου.
Όχι γιατί είμαι θρήσκος , μα γιατί θυμήθηκα τα νιάτα μου.
Μπράβο τους που το αναστηλώσανε.
ΝΑ το βρούνε και οι επόμενες γενιές των Σαντορινιών και να το χαρούνε.
Γιατί ο προφήτης Ηλίας είναι κομμάτι από τη ψυχή μας , από τη ζωή μας , από την Ιστορία μας.
Ήτανε κρίμα κι άδικο να ρημάζει εγκαταλελειμμένο.
Μπράβο σε όσους μας γυρίσανε τόσα χρόνια πίσω.